“Ik ben zeer dankbaar dat ik deze tweede kans heb gekregen.”

(Mevr. Brigitte Van Wassenhove – 13 mei 2024)

 

Augustus 2004

Oef … Eindelijk verlof, want ik was al een tijdje moe.

Eens lekker genieten, op een ligbedje in de schaduw van het tuinhuis, met een boek. Na een paar bladzijden was ik al ingedommeld. Ik bleef moe maar liet de moed niet zakken. Ik ging toch mee op weekend naar Friesland, de Elfstedentocht fietsen. Weliswaar in twee dagen maar toch 150 km per dag. Ik voelde me nog meer moe, maar dat was normaal.

De week erna ging ik opnieuw werken. Op zaterdag vlug naar de Colruyt waar ik, na het nemen van een bak water, een stekende pijn in de rug kreeg. Het zou wel overgaan … Op zondagvoormiddag negeerde ik de rugpijn en reed ik een fietstocht van 50 km. Op maandagmorgen voelde ik me ellendig ...

30 augustus 2004

Mijn echtgenoot maakte zich boos en eiste dat ik naar de huisarts ging. Hij luisterde, onderzocht me en prikte voor de zekerheid ook even bloed. Resultaat : leverwaarden verhoogd. Er werd een echo gemaakt, waaruit bleek dat mijn lever heel erg gezwollen was. Er werd onmiddellijk een afspraak gemaakt voor een MRI-scan. Ik had verschrikkelijk veel pijn en kon niet goed meer stappen. Wat kon ik meer doen dan thuis het resultaat afwachten.

3 september 2004

Op vrijdagnamiddag 3 september kreeg ik een verontrustend telefoontje van de huisdokter. Ik moest zo vlug mogelijk naar het UZ Gent, mocht niet langer alleen blijven, zou in shock gaan en moest mij direct aanmelden op de 7de verdieping. De dokters zouden klaar staan.

En effectief, de dokters stonden klaar ! Na een korte bespreking werd ik vliegensvlug naar de dienst radiologie gebracht. Ik bleek een bloeding in de lever te hebben die onmiddellijk moest worden gestopt. Ik was door het oog van de naald gekropen.

Zonder Prof. Dr. Defreyne was 3 september 2004 misschien mijn laatste dag geweest.

Naast de bloeding hadden de artsen ook nog een 10-tal adenomen (goedaardige gezwelletjes met een diameter tussen de 5 en 10 cm) gezien. Er wachtte mij nog een zware operatie, de resectie van mijn rechter leverkwab, 60 % van mijn ganse lever.

16 september 2004

Deze ingreep werd op 16 september 2004 met succes uitgevoerd door Prof. Dr. de Hemptinne en zijn assistent Dr. Troisi. Ik herstelde vrij vlug en op 23 september 2004 mocht ik het UZ reeds verlaten. Er volgden meerdere bloedafnames, een echo en een laatste MRI in oktober 2006. Alles leek prima in orde, verdere opvolging was niet nodig. Ieder jaar liet ik mijn bloed controleren, voelde mij goed, fietste, dus niets om mij zorgen om te maken.

Eind 2015

Tot ik eind 2015 opnieuw heel moe was. Ik sliep slecht en functioneerde niet meer op het werk. Mijn bloedwaarden waren nochtans volledig in orde. Wat denk je dan als 55-jarige vrouw ? Het zal wel de overgang zijn zeker ?

Januari 2016

In januari 2016 kreeg ik een hoest, een verkoudheid dacht ik.

Omdat die bleef aanhouden stuurde de huisdokter mij door voor een echo. Daaruit bleek dat de hoest werd veroorzaakt door druk van mijn lever tegen mijn longen. Op maandag belde naar UZ Gent en gezien mijn voorgeschiedenis mocht ik op dinsdag al bij Prof. Dr. Troisi langsgaan. Ongeloof, zelfs bij hem, ik moest zo vlug mogelijk onder de MRI. Resultaat : terug twee heel grote adenomen (9 en 13 cm) in de lever. Maar geen probleem, hij zou die door middel van een kijkoperatie proberen verwijderen. 

Ik had er alle vertrouwen in.

Maar ik werd wakker met een wonde van zo’n 30 cm. ‘s Anderdaags stond Prof. Dr. Troisi aan mijn bed : "Mevrouw, ik kon niet anders. Het is niet gelukt met een kijkoperatie. Herstel nu maar eerst en er is nog iets waar ik het later wel over zal hebben."

Geen paniek, ik bleef rustig, herstelde nog beter dan de vorige keer en was in de veronderstelling dat er nog een kleinigheid zou volgen. Niet dus ... Toen ik terug op controle ging kreeg ik het verdict : "De adenomen waren ontaard in slechte cellen, primaire leverkanker dus."

Er zou niets anders opzitten dan een levertransplantatie.

Daar was ik toch eventjes niet goed van !

Hoe kon dat nu, ik was -behalve op wat kinderziektes en een griepje na- nooit ziek geweest. Het ergste wat mij al was overkomen was klierkoorts en enkele breuken door over kop te gaan met de fiets. Had ik niet gezond genoeg geleefd ? Wat had ik misdaan ? Ik had nooit een sigaret aangeraakt, had nooit de drugs gebruikt en te diep in het glas kijken deed ik ook al niet ? 1001 vragen stel je je dan ...  Tevergeefs, je moet erdoor, opgeven is geen optie.

April 2016

In april 2016 volgden alle vooronderzoeken en werd ik op de wachtlijst geplaatst. De wachttijd zou wellicht meer dan een jaar duren. Ondertussen werd ik met de beste zorgen omringd. Een scan of een echo op tijd en stond om verdachte cellen in de lever op te sporen. Zo volgde er in augustus 2016, oktober 2016 en januari 2017 telkens een ablatie.

Het was ondertussen al mei 2017 en ik stond bijna 13 maanden op de wachtlijst. Prof. Dr. Van Vlierberghe sprak me moed in : Ik stond hoog gerangschikt en het zou wellicht niet zo lang meer duren eer er een orgaan voor mij beschikbaar zou zijn.

1 Juni 2017

En ja ! Op 1 juni 2017 om 5.30 uur kwam het bevrijdende telefoontje. Er was een geschikt orgaan gevonden. Ik had nog alle tijd voor een verfrissende douche. De operatie was pas in de namiddag gepland.

Een laatste controle, alle parameters in orde. Ik mocht naar de kamer. Prof. Dr. Troisi kwam nog eens op bezoek. Ik was er klaar voor. Uiteindelijk bleek er vertraging te zijn waardoor ik tot 3.00 uur in de namiddag rustig op mijn laptop heb zitten tokkelen.

Rustig ja, en vol vertrouwen wetende dat ik op een fantastische chirurg kon rekenen.

Rond 16.00 uur ben ik in slaap gegaan en de dag nadien met een gelukzalig gevoel wakker geworden. Alles was goed verlopen ! Ik voelde mij uitstekend, was niet verward, niet misselijk en kreeg bezoek van een gelukkige echtgenoot. Buiten een paar ongemakken verliep mijn herstel heel goed.